Ένας αυξανόμενος αριθμός ασθενών με καρκίνο, ειδικά εκείνοι με καρκίνο του μαστού και του πνεύμονα, γλιτώνουν από τη φοβερή θεραπεία υπέρ άλλων επιλογών.
Η γιατρός Seema Doshi σοκαρίστηκε και τρομοκρατήθηκε όταν βρήκε ένα κομμάτι στο στήθος της που τελικά επιβεβαιώθηκε ότι ήταν καρκινικό.”Αυτό συγκλόνισε τον κόσμο μου”, δήλωσε. «Σκέφτηκα:« Αυτό είναι. Θα πρέπει να κάνω χημειοθεραπεία ». Έκανε λάθος.
Η χημειοθεραπεία για δεκαετίες θεωρήθηκε «ο κανόνας, το δόγμα» για τη θεραπεία του καρκίνου του μαστού και άλλων καρκίνων, δήλωσε ο Δρ Gabriel Hortobagyi, ειδικός στον καρκίνο του μαστού στο MD Anderson Cancer Center στο Χιούστον. Αλλά τα δεδομένα από μια ποικιλία πηγών προσφέρουν κάποια επιβεβαίωση για αυτό που λένε ανέκδοτα πολλοί ογκολόγοι – η μέθοδος είναι σε εξέλιξη για πολλούς ασθενείς με καρκίνο.
Οι γενετικές εξετάσεις μπορούν τώρα να αποκαλύψουν εάν η χημειοθεραπεία θα ήταν επωφελής. Για πολλούς υπάρχουν καλύτερες επιλογές με μια συνεχώς διευρυνόμενη σειρά φαρμάκων, συμπεριλαμβανομένων των αναστολέων οιστρογόνων και φαρμάκων που καταστρέφουν τους καρκίνους προσβάλλοντας συγκεκριμένες πρωτεΐνες στην επιφάνεια των όγκων. Και υπάρχει μια αυξανόμενη προθυμία μεταξύ των ογκολόγων να μειώσουν τις μη χρήσιμες θεραπείες.Το αποτέλεσμα εξοικονομεί χιλιάδες κάθε χρόνο από τη φοβερή θεραπεία χημειοθεραπείας, με τη συνοδεία τριχόπτωσης, ναυτίας, κόπωσης και πιθανής πρόκλησης μόνιμης βλάβης στην καρδιά και στα νεύρα στα χέρια και τα πόδια.
Η μείωση της χημειοθεραπείας συμβαίνει και για ορισμένους άλλους καρκίνους, συμπεριλαμβανομένου του καρκίνου του πνεύμονα, της συχνότερης αιτίας θανάτου από καρκίνο μεταξύ ανδρών και γυναικών στις Ηνωμένες Πολιτείες, σκοτώνοντας περίπου 132.000 Αμερικανούς κάθε χρόνο. Ο καρκίνος του μαστού είναι η δεύτερη κύρια αιτία θανάτου από καρκίνο μεταξύ των γυναικών, σκοτώνοντας 43.000.
Ωστόσο, η ευκαιρία αποφυγής της χημειοθεραπείας δεν κατανέμεται ομοιόμορφα και συχνά εξαρτάται από το πού νοσηλεύεται το άτομο και από ποιον.
Αλλά για ορισμένους ασθενείς που έχουν την τύχη να επισκέπτονται ορισμένα κέντρα θεραπείας του καρκίνου, η πορεία της θεραπείας έχει αλλάξει. Τώρα, ακόμη και όταν ενδείκνυται η χημειοθεραπεία, οι γιατροί συχνά δίνουν λιγότερα φάρμακα για λιγότερο χρόνο.
«Είναι ένας εντελώς διαφορετικός κόσμος», δήλωσε η Δρ Λίζα Κάρι, ειδικός στον καρκίνο του μαστού στο Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας.
Ο Δρ Ρόμπερτ Βοντερχάιντ, ειδικός στον καρκίνο του πνεύμονα, επικεφαλής του Κέντρου Καρκίνου Abramson του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια, θυμάται τις πρώτες μέρες του στη δουλειά, πριν από περίπου 20 χρόνια.
«Η μεγάλη συζήτηση ήταν, δίνετε στους ασθενείς δύο διαφορετικούς τύπους χημειοθεραπείας ή τρεις;» αυτός είπε. Υπήρξε ακόμη και μια κλινική δοκιμή για να διαπιστωθεί εάν τέσσερις τύποι χημειοθεραπείας θα ήταν καλύτεροι.
«Τώρα περπατάμε για να δούμε ακόμη και ασθενείς με προχωρημένο καρκίνο του πνεύμονα και τους λέμε« Όχι χημειοθεραπεία », είπε ο Δρ Βοντερχάιντ.
Καταρρίπτοντας το δόγμα.
Οι οδηγίες για τη θεραπεία του καρκίνου του μαστού που εκδόθηκαν από το Εθνικό Ινστιτούτο Καρκίνου πριν από 30 χρόνια ήταν σκληρές: χημειοθεραπεία για περίπου το 95 τοις εκατό των ασθενών με καρκίνο του μαστού.
Η αλλαγή ξεκίνησε πριν από 15 χρόνια, όταν το πρώτο στοχευμένο φάρμακο για τον καρκίνο του μαστού, το Herceptin, εγκρίθηκε ως αρχική θεραπεία για περίπου 30 τοις εκατό των ασθενών που έχουν μια συγκεκριμένη πρωτεΐνη στην επιφάνεια του όγκου τους. Χορηγήθηκε με χημειοθεραπεία και μείωσε την πιθανότητα επανεμφάνισης στο μισό και τον κίνδυνο θανάτου από καρκίνο του μαστού κατά το ένα τρίτο, «σχεδόν ανεξάρτητα από το πόσο και τι είδους χημειοθεραπεία χρησιμοποιήθηκε», είπε ο Δρ Hortobagyi.
Σε μερικές μελέτες, το Herceptin και ένα άλλο στοχευμένο φάρμακο χορηγήθηκαν ακόμη και χωρίς χημειοθεραπεία και παρείχαν σημαντικό όφελος, πρόσθεσε.
Αυτό, είπε ο Δρ Hortobagyi, «άρχισε να σπάει το δόγμα» ότι η χημειοθεραπεία ήταν απαραίτητη.
]Η αλλαγή στη χρήση χημειοθεραπείας αντικατοπτρίζεται σε μια ποικιλία δεδομένων που συλλέχθηκαν με την πάροδο των ετών. Μια μελέτη σχεδόν 3.000 γυναικών που έλαβαν θεραπεία από το 2013 έως το 2015 διαπίστωσε ότι εκείνα τα χρόνια, η χρήση χημειοθεραπείας σε πρώιμο στάδιο καρκίνου του μαστού μειώθηκε στο 14 %, από 26 %. Για όσους είχαν ενδείξεις καρκίνου στους λεμφαδένες τους, η χημειοθεραπεία χρησιμοποιήθηκε στο 64 % των ασθενών, από 81 %.
Πιο πρόσφατα δεδομένα, που συνέλεξε η Δρ Jeanne Mandelblatt, καθηγήτρια ιατρικής και ογκολογίας στο Georgetown, και οι συνεργάτες της, αλλά δεν έχουν ακόμη δημοσιευθεί, περιλάμβαναν 572 γυναίκες που ήταν 60 ετών και άνω και είχαν εγγραφεί σε ομοσπονδιακή μελέτη σε 13 ιατρικά κέντρα. Συνολικά, το 35 τοις εκατό των ηλικιωμένων γυναικών έλαβαν χημειοθεραπεία το 2012. Ο αριθμός αυτός έπεσε στο 19 τοις εκατό μέχρι το τέλος του 2019.
Η φθηνότερη και ταχύτερη γενετική αλληλουχία έπαιξε σημαντικό ρόλο σε αυτήν την αλλαγή. Η τεχνολογία διευκόλυνε τους γιατρούς να δοκιμάσουν όγκους για να διαπιστώσουν εάν θα ανταποκρίνονταν σε στοχευμένα φάρμακα. Οι γενετικές δοκιμές που εξέτασαν συστοιχίες πρωτεϊνών σε καρκινικά κύτταρα προέβλεψαν με ακρίβεια ποιος θα ωφεληθεί από τη χημειοθεραπεία και ποιος όχι.
Υπάρχουν τώρα τουλάχιστον 14 νέα στοχευμένα φάρμακα για τον καρκίνο του μαστού – τρία εγκρίθηκαν μόλις πέρυσι – με δεκάδες άλλα σε κλινικές δοκιμές και εκατοντάδες στην αρχική ανάπτυξη.
Μερικοί ασθενείς έχουν αποκομίσει οφέλη πέρα από την αποφυγή της χημειοθεραπείας. Η διάμεση επιβίωση για γυναίκες με μεταστατικό καρκίνο του μαστού που είναι επιλέξιμες για Herceptin αυξήθηκε από 20 μήνες στις αρχές της δεκαετίας του 1990, σε περίπου 57 μήνες τώρα, με περαιτέρω βελτιώσεις που αναμένονται καθώς διατίθενται νέα φάρμακα. Για τις γυναίκες με όγκους που τρέφονται με οιστρογόνα, η μέση επιβίωση αυξήθηκε από περίπου 24 μήνες τη δεκαετία του 1970 σε σχεδόν 64 μήνες σήμερα.
Ο Δρ Eric Winer του Ινστιτούτου Καρκίνου Dana-Farber, έδωσε καλά νέα: Μια γενετική εξέταση του όγκου της έδειξε ότι δεν θα επωφεληθεί σημαντικά από τη χημειοθεραπεία. Η ορμονική θεραπεία για να στερήσει τον καρκίνο από τα οιστρογόνα που το τάιζαν θα ήταν αρκετή. Μπορεί να χρειαστεί θάρρος για να υποχωρήσετε από τη χημειοθεραπεία.
Η Δρ Susan Domchek, ειδικός στον καρκίνο του μαστού στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια, σχετίζεται με αυτούς τους αγώνες. «Είναι η φύση του να είσαι ογκολόγος να ανησυχείς διαρκώς ότι είτε υπερθεραπεύεις είτε αντιμετωπίζεις έναν ασθενή», είπε.
«Μερικές περιπτώσεις με κρατούν ξύπνιο τη νύχτα», είπε, «συγκεκριμένα οι περιπτώσεις όπου οι κίνδυνοι και τα οφέλη της χημειοθεραπείας είναι κοντά, ωστόσο το στοίχημα εξακολουθεί να είναι τόσο υψηλό».
Τα ποσοστά επιβίωσης τριπλασιάζονται για τους πνευμονικούς ασθενείς.
Όταν ο Δρ Roy Herbst του Yale ξεκίνησε την ογκολογία πριν από περίπου 25 χρόνια, σχεδόν κάθε ασθενής με καρκίνο του πνεύμονα με προχωρημένη νόσο έκανε χημειοθεραπεία.
Με τη χημειοθεραπεία, είπε, «οι ασθενείς θα είναι σίγουρο ότι θα έχουν ένα πράγμα: παρενέργειες». Ωστόσο, παρά τη θεραπεία, οι περισσότεροι όγκοι συνέχισαν να αναπτύσσονται και να εξαπλώνονται. Λιγότεροι από τους μισούς ασθενείς του θα ήταν ζωντανοί ένα χρόνο αργότερα. Το ποσοστό πενταετούς επιβίωσης ήταν μόλις 5 έως 10 τοις εκατό.
Αυτές οι θλιβερές στατιστικές μόλις και μετά βίας εκτόπισαν μέχρι το 2010, όταν άρχισαν να εμφανίζονται στοχευμένες θεραπείες. Υπάρχουν τώρα εννέα τέτοια φάρμακα για ασθενείς με καρκίνο του πνεύμονα, τρία από τα οποία εγκρίθηκαν από τον Μάιο του τρέχοντος έτους. Περίπου το ένα τέταρτο των ασθενών με καρκίνο του πνεύμονα μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο με αυτά τα φάρμακα και περισσότεροι από τους μισούς που ξεκίνησαν θεραπεία με στοχευμένο φάρμακο πριν από πέντε χρόνια είναι ακόμα ζωντανοί. Το ποσοστό πενταετούς επιβίωσης για ασθενείς με προχωρημένο καρκίνο του πνεύμονα αγγίζει τώρα το 30 %.
Αλλά τα φάρμακα τελικά σταματούν να λειτουργούν για τους περισσότερους, δήλωσε ο Δρ Bruce Johnson, ειδικός στον καρκίνο του πνεύμονα στο Dana-Farber. Σε εκείνο το σημείο πολλοί ξεκινούν τη χημειοθεραπεία, η μόνη επιλογή που απομένει.
Ένας άλλος τύπος θεραπείας για τον καρκίνο του πνεύμονα αναπτύχθηκε πριν από περίπου πέντε χρόνια – η ανοσοθεραπεία, η οποία χρησιμοποιεί φάρμακα για να βοηθήσει το ανοσοποιητικό σύστημα να επιτεθεί στον καρκίνο. Τα δύο τρίτα των ασθενών από μια αδημοσίευτη μελέτη στο Dana-Farber δεν ήταν επιλέξιμα για στοχευμένες θεραπείες, αλλά οι μισοί από αυτούς ήταν επιλέξιμοι για ανοσοθεραπεία μόνο, και άλλοι την έπαιρναν μαζί με χημειοθεραπεία.
Η ανοσοθεραπεία χορηγείται για δύο χρόνια. Με αυτό, το προσδόκιμο ζωής έχει σχεδόν διπλασιαστεί, δήλωσε ο Δρ Charu Aggarwal, ειδικός στον καρκίνο του πνεύμονα στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια.
Τώρα, είπε ο Δρ Ντέιβιντ Τζάκμαν της Dana-Farber, η χημειοθεραπεία ως η μόνη αρχική θεραπεία για τον καρκίνο του πνεύμονα, συρρικνώνεται, τουλάχιστον σε αυτό το κέντρο θεραπείας του καρκίνου, το οποίο βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της έρευνας. Όταν εξέτασε τα δεδομένα από το ιατρικό του κέντρο διαπίστωσε ότι, από το 2019, μόνο περίπου το 12 % των ασθενών στο Dana-Farber έκαναν μόνο χημειοθεραπεία, είπε ο Δρ Τζάκμαν. Ένα άλλο 21 % είχε μια στοχευμένη θεραπεία ως αρχική θεραπεία και στους υπόλοιπους ασθενείς, το 85 % έλαβε ανοσοθεραπεία μόνη της ή με χημειοθεραπεία.
Όταν ο Δρ Roy Herbst του Yale ξεκίνησε την ογκολογία πριν από περίπου 25 χρόνια, σχεδόν κάθε ασθενής με καρκίνο του πνεύμονα με προχωρημένη νόσο έκανε χημειοθεραπεία.
Με τη χημειοθεραπεία, είπε, «οι ασθενείς θα είναι σίγουρο ότι θα έχουν ένα πράγμα: παρενέργειες». Ωστόσο, παρά τη θεραπεία, οι περισσότεροι όγκοι συνέχισαν να αναπτύσσονται και να εξαπλώνονται. Λιγότεροι από τους μισούς ασθενείς του θα ήταν ζωντανοί ένα χρόνο αργότερα. Το ποσοστό πενταετούς επιβίωσης ήταν μόλις 5 έως 10 τοις εκατό.Τώρα, είπε ο Δρ Ντέιβιντ Τζάκμαν της Dana-Farber, η χημειοθεραπεία ως η μόνη αρχική θεραπεία για τον καρκίνο του πνεύμονα, συρρικνώνεται, τουλάχιστον σε αυτό το κέντρο θεραπείας του καρκίνου, το οποίο βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της έρευνας. Όταν εξέτασε τα δεδομένα από το ιατρικό του κέντρο διαπίστωσε ότι, από το 2019, μόνο περίπου το 12 % των ασθενών στο Dana-Farber έκαναν μόνο χημειοθεραπεία, είπε ο Δρ Τζάκμαν. Ένα άλλο 21 % είχε μια στοχευμένη θεραπεία ως αρχική θεραπεία και στους υπόλοιπους ασθενείς, το 85 % έλαβε ανοσοθεραπεία μόνη της ή με χημειοθεραπεία.
