Η δράση «ΕΜΣΤ για την υγεία» οργανώθηκε από το τμήμα εκπαίδευσης του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης ως δώρο αλληλεγγύης προς τους επαγγελματίες υγείας . «Επιδιώκουμε σταθερά την ενεργό εμπλοκή του κοινού στις δράσεις μας και στεκόμαστε πάντοτε δίπλα στις ευάλωτες ομάδες», αναφέρει η Μαρίνα Τσέκου, επιμελήτρια εκπαίδευσης του ΕΜΣΤ. Στο κάλεσμα «ΕΜΣΤ για την υγεία» ανταποκρίθηκαν περίπου σαράντα επαγγελματίες της υγείας. Σε χρόνο που οι ίδιοι επέλεξαν, «συνομίλησαν» με το έργο, εμπνεύστηκαν, σκέφθηκαν, αισθάνθηκαν. Αναζητήσαμε κάποιους από αυτούς για να κατανοήσουμε τον τρόπο με τον οποίο η τέχνη στάθηκε δίπλα τους.
Το ανυπεράσπιστο σώμα
Ο Ηλίας Βλάχος, ψυχίατρος – ψυχοθεραπευτής, επιστ. συνεργάτης Α΄ Ψυχιατρικής Κλινικής ΕΚΠΑ. μας λέει «Αρχικά φανταζόμουν ότι τα έργα που θα μας προτείνονταν θα σχετίζονταν άμεσα ή έμμεσα με την έννοια της νόσου. Βρήκα λοιπόν ενδιαφέρον ότι εμένα μου προτάθηκε το έργο του Βλάση Κανιάρη “Οψεις του ρατσισμού ΙΙ”, ένα γλυπτό στο οποίο ανάμεσα σε πολλά λευκά πέλματα παρεμβάλλεται ένα μαύρο. Τα γυμνά πόδια με έκαναν να σκεφτώ πόσο ευάλωτος είναι ο άνθρωπος ανεξαρτήτως χρώματος. Το σώμα τόσο γυμνό, ερωτικό, κοινός “οίκος” όλων μας, είναι ταυτόχρονα και τόσο ανυπεράσπιστο μπροστά στην προκατάληψη, στον ρατσισμό και στη νόσο».
Η Μαρία Αλεξανδρή είναι νοσηλεύτρια στο «Αρεταίειο» νοσοκομείο. «Ο θάνατος, η αρρώστια, η φθορά είναι εκεί, υπάρχουν όχι ως φιλοσοφικές έννοιες μόνον, αλλά και ως απειλητική πραγματικότητα. H μοναδική πραγματικότητα για τον κάθε ασθενή που είναι παράλληλα μητέρα, κόρη, σύζυγος, αδελφή ή απλώς ένας άνθρωπος που, όπως χαρακτηριστικά μου εξομολογήθηκε κάποιος πρόσφατα, νιώθει να “αποδομείται” από τον καρκίνο», λέει η ίδια. Ως επαγγελματίας υγείας πρέπει να σταθώ απέναντί τους με θάρρος και να παραδεχτώ κάποιες φορές την ανεπάρκειά μου. Η φιλοσοφία και η ποίηση είναι, χωρίς υπερβολή, τα μόνα μου όπλα. Αυτά με θωρακίζουν και με οδηγούν δίπλα στον ασθενή με την πεποίθηση ότι μπορώ να βοηθήσω…».
Επώδυνο και λυτρωτικό
«Άρχισα να συνομιλώ με το έργο της Χάριτος Επαμεινώνδα σε χρόνο που δεν μπορούσα να επικοινωνήσω ουσιαστικά και να ανοιχτώ σε κανέναν. Δεν ήταν μόνο ο περιορισμός των κοινωνικών επαφών και ο εγκλεισμός που έπρεπε, όπως όλοι, να διαπραγματευτώ, αλλά και το νέο περιβάλλον εργασίας μου: μια νεοσύστατη ΜΕΘ COVID», λέει η Αννα Μπίθα, νοσηλεύτρια σε ΜΕΘ COVID. Και συνεχίζει: «Το έργο του Γιώργου Γυπαράκη με βοήθησε να μοιραστώ βιώματα και να ανακαλύψω άλλες αλήθειες. Επώδυνο αλλά και λυτρωτικό. Οι δυσκολίες κι οι αλλαγές που οδηγούν στην ωριμότητα και αποτυπώνονται στο έργο εμπεριέχονται σε κάθε διαδικασία μετάβασης. Εντέλει, και τα δύο έργα ήταν για εμένα μέσο επικοινωνίας και συνάμα ένα όπλο διαπραγμάτευσης του φόβου, του θυμού, της αγωνίας, της ευθύνης, της κούρασης σε αυτή την τόσο ρευστή εποχή που ζούμε».
Ζωτικής σημασίας
«Ενημερώθηκα για τη δράση του ΕΜΣΤ από το Instagram του μουσείου, όταν η περιοχή όπου εργάζομαι ήταν στο “βαθύ κόκκινο” και η ανάγκη μου να συνδεθώ με ανθρώπους κόντρα στην απομόνωση των ημερών ήταν ζωτικής σημασίας», λέει ο φαρμακοποιός Πέτρος Ζέζος, από τους συμμετέχοντες που ζήτησαν και έλαβαν περισσότερα από ένα έργα. «Στον ελεύθερο χρόνο μου σημείωνα σκέψεις και ιδέες, δραπετεύοντας έτσι από την πολύ επιβαρυμένη καθημερινότητα. Έτσι, λοιπόν, από τον Κανιάρη πήρα την ανάγκη μου για παιχνίδι, από τον Παπαηλιάκη συναισθάνθηκα έναν βαθύ πόνο, από το “Mappemonde” του Λάππα χαρτογράφησα κομμάτια της ψυχής μου.”
Πηγή: https://www.kathimerini.gr/culture/561321304/i-techni-farmako-gia-giatroys-kai-nosileytes/
