Ένα θέμα που έχει αναδειχτεί έντονα στις μέρες του κορωνοιού είναι η διαχείριση των εργαζόμενων που πάσχουν από κάποιο χρόνιο νόσημα. Έρευνες στις Ηνωμένες Πολιτείες καταδεικνύουν ότι το 60% των ενηλίκων πάσχουν από κάποιο χρόνιο νόσημα ή έχουν συμπτώματα πόνου που διαρκούν πάνω από έναν χρόνο και απαιτούν ιατρική παρακολούθηση. Στο ποσοστό αυτό δεν περιλαμβάνονται όσοι έχουν νοσήσει από covid-19, ούτε όσοι έχουν συμπτώματα μετά από την ανάρρωσή τους.
Για τους ανθρώπους με χρόνιες παθήσεις, η εργασία είναι μια πρόκληση επιβίωσης. Εάν και ο αριθμός τους είναι συγκλονιστικά μεγάλος, ελάχιστες γραπτές αναφορές υπάρχουν για το τρόπο υποστήριξης από τους εργοδότες τους. Μια στήριξη άκρως σημαντική τόσο για τον εργαζόμενο που αισθάνεται ότι τον υπολογίζουν αλλά και για τον εργοδότη που δείχνει να εκτιμά τον άνθρωπο εργαζόμενο ως άνθρωπος – εργοδότης. Αυτό που γίνεται έντονα αντιληπτό από όλους μας είναι ότι είναι δύσκολο να υπάρξει ισορροπία μεταξύ της διαχείρισης της ασθένειας και της εργασίας από έναν εργαζόμενο που νοσεί. Για παράδειγμα η διατήρηση ισορροπίας στις απαιτήσεις παρακολούθησης π.χ ιατρικά ραντεβού, και στην διαχείριση των συμπτωμάτων είναι πάρα πάρα πολύ δύσκολη.
Μετά από έρευνα, φαίνεται πως υπάρχουν δυο κατηγορίες εμποδίων: αυτά που έχουν να κάνουν με τον χρόνο (όπου ο χρόνος εργασίας επηρεάζει το χρόνο που ο εργαζόμενος ασχολείται με την υγεία του) και αυτά που έχουν να κάνουν με την ενέργεια ( όπου η ενέργεια που χρησιμοποιεί το άτομο στην εργασία του δεν του αφήνει περιθώρια να ασχοληθεί όσο πρέπει με την υγεία του). Τα εμπόδια αυτά προκαλούν στα άτομα εξάντληση με αποτέλεσμα την απόσυρση τους από την εργασία τους.
Καταλήγοντας θα πρέπει να τονιστεί η αναγκαιότητα μεμονωμένης παρέμβασης στην διαχείριση της υγείας του κάθε εργαζόμενου, μέσω coaching ή και οργανωτικά μέσω κατάρτισης των στελεχών στις επιχειρήσεις και υιοθέτησης ευέλικτων πολιτικών εργασίας. Ενδεικτική έρευνα που έχει γίνει σε 86 εργαζόμενους με χρόνια νόσημα που βρισκόταν σε θέσεις εξυπηρέτησης πελατών κατέδειξε στο τέλος της εργάσιμης μέρας συναισθηματική εξάντληση αλλά και αναφορές σωματικού πόνου καταδεικνύοντας για μια ακόμη φορά πόσο άμεση και ουσιαστική θα πρέπει να είναι η παρέμβαση.
Για την υποστήριξη των εργαζομένων :
Πρέπει να υιοθετηθούν επίσημες πολιτικές από τους εργοδότες αλλά και ανεπίσημες ρυθμίσεις που θα διευκολύνουν τους ασθενείς. Τέτοιες μπορεί να είναι το μειωμένο ωράριο ή ο μειωμένος φόρτος εργασίας χωρίς βέβαια να επηρεάζεται η ιατροφαρμακευτική κάλυψη από την ασφάλεια του εργαζομένου. Μάλιστα υπάρχει και νόμος περί οικογενειακής και ιατρικής άδειας, άνευ αποδοχών ή και με αποδοχές σε κάποιες περιπτώσεις όπου καλύπτει τις περιπτώσεις που χρήζουν συνεχούς θεραπείας. Γενικότερα κρίνεται απαραίτητο να υπάρχει μια ευελιξία ως προς την αντιμετώπιση των εργαζομένων με χρόνια προβλήματα υγείας και ιδανικά κάθε περίπτωση να εξετάζεται μεμονωμένα. Οι επίσημες πολιτικές εάν και κρίνονται άκρως αναγκαίες χρειάζονται δημιουργική αντιμετώπιση από τα διευθυντικά στελέχη για να έχουν αποτέλεσμα..
Σημαντικό είναι να καλλιεργηθεί μια σχέση υποστήριξης και αλληλοβοήθειας μεταξύ των εργοδοτών και των εργαζομένων. Δηλαδή η κουλτούρα του να υπάρχει ισορροπία μεταξύ της εργασίας και της προσωπικής ζωής. Ένας τρόπος για να γίνει αυτό είναι οι ηγέτες του κάθε οργανισμού να είναι ανοικτοί για τα δικά τους προβλήματα υγείας και την διαχείριση τους και να χρησιμοποιούν τις δυνατότητες που δίνει ο οργανισμός σε τέτοιες περιπτώσεις.
Υποστηρικτικά σεμινάρια ειδικά διαμορφωμένα για τους ανθρώπους με χρόνια νοσήματα θα πρέπει να μπουν στην εργασιακή μας πραγματικότητα. Οι θεματικές που θα περικλείουν δεν θα πρέπει να διαχειρίζονται μόνα τις γνωστές συμπεριφορές υγείας π.χ κάπνισμα, σωστή διατροφή, άσκηση αλλά να περιστρέφονται γύρω από την προσωπική τους ενδυνάμωση και εύρεση λύσεων για να βελτιώσουν την εργασιακή τους καθημερινότητα. Έχει αποδειχτεί ότι αυτό τους βοηθάει στο να αναπτύξουν ικανότητες διαχείρισης, αλλά κυριώς αυτοπεποίθηση για το ποιοι είναι και τι μπορούν να κάνουν.
Η υποστήριξη των χρόνια νοσούντων από την διεύθυνση του εκάστοτε Οργανισμού χρειάζεται συγκεκριμένες κατευθυντήριες γραμμές μιας και είναι τρομερά δύσκολο για ένα εργοδότη να ξέρει τι μπορεί να κάνει ,πότε θα πρέπει να επέμβει και γενικότερα πως να αντιμετωπίσει το κάθε περιστατικό .
Ενδεικτικά αναφέρονται :
Καλλιεργήστε σχέσεις εμπιστοσύνης, δείξτε συμπόνια εντός των προβλεπόμενων ορίων και χωρίς υπερβολές, δεν χρειάζεται να αποκαλύψετε και δικά σας προσωπικά ζητήματα, μην σκέφτεστε το χειρότερο σενάριο κατά την αποκάλυψη του θέματος υγείας παρά τα όσα ξέρετε για την νόσο, ακούστε προσεκτικά και αφουγκραστείτε τις ανάγκες τους, πάρτε τον χρόνο σας για να σχεδιάσετε το πώς θα κινηθείτε πλέον με τον συγκεκριμένο εργαζόμενο, πείτε στον εργαζόμενο ότι μπορεί να σας μιλήσει όποτε χρειαστεί κάτι και ενημερώστε τον για τους διαθέσιμους πόρους που μπορεί να χρησιμοποιήσει.
Μετά την πανδημία έγινε πλήρως κατανοητό ότι κάποιος ασθενής μπορεί να χρειαστεί να λείψει από την εργασία του και γενικότερα να αντιμετωπίσει κάποιες δυσκολίες στον εργασιακό χώρο. Έτσι έχει αρχίσει μια προσπάθεια να βρεθούν λύσεις( ευέλικτες πολιτικές) πάντα προς όφελος των υπαλλήλων.
Ας έχουμε το νου μας
https://hbr.org/2021/01/how-to-support-an-employee-with-a-chronic-health-condition