Πρόσφατη μελέτη σε επιβιώσαντες από καρκίνο του παχέος εντέρου σταδίου Ι-ΙΙΙ έδειξε ότι ο περιορισμός της καθιστικής ζωής και η αύξηση της σωματικής δραστηριότητας μέτριας έως υψηλής έντασης οδήγησε στη βελτίωση της ποιότητας ζωής και τη μείωση της κόπωσης κατά τους πρώτους 24 μήνες μετά την αντικαρκινική θεραπεία.
Δύο από τις πιο συχνές παρενέργειες της χημειοθεραπείας στην αντιμετώπιση του καρκίνου του παχέος εντέρου είναι η κόπωση και περιφερειακή νευροπάθεια. Η σωματική δραστηριότητα φαίνεται ότι έχει θετικά αποτελέσματα. Αυτή η διαπίστωση δεν αφορά μόνο όσους έχουν υποβληθεί σε χημειοθεραπείες αλλά και σε άτομα με αναπηρία ή χρόνιες παθήσεις. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας ως μέτρια έως έντονη σωματική δραστηριότητα ορίζονται για παράδειγμα το κολύμπι, το περπάτημα και η ποδηλασία.
Για τους ασθενείς μεγαλύτερης ηλικίας, η ελάττωση της παρατεταμένης καθιστικής ζωής, σε συνδυασμό με την αύξηση της φυσικής δραστηριότητας λειτουργεί ευεργετικά. Σωματικές δραστηριότητες, όπως το ελαφρύ περπάτημα, ή οι οικιακές δουλειές , μπορεί να βοηθήσουν αρκετά και να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής των ηλικιωμένων ασθενών.
Το γενικό πόρισμα των διαφόρων μελετών πάνω στο συγκεκριμένο θέμα είναι πως η ελάττωση της καθιστικής ζωής και η αύξηση της σωματικής δραστηριότητας συνδέονται με τη βελτίωση της ποιότητας ζωής του ασθενούς στον τομέα της υγείας τους πρώτους 24 μήνες μετά τη θεραπεία για καρκίνο του παχέος εντέρου. Ο περιορισμός, για μεγάλο χρονικό διάστημα, της καθιστικής ζωής σε συνδυασμό με την υψηλή σωματική δραστηριότητα είχαν τη μέγιστη θετική επίδραση στην ποιότητα ζωής του ασθενούς και συνέβαλαν στην μείωση της αίσθησης κόπωσης με την πάροδο του χρόνου κυρίως τα πρώτα δύο χρόνια μετά την θεραπεία για τον καρκίνο του παχέος εντέρου.
Πηγή άρθρου: https://exerciseismedicine.gr/wp-content/uploads/2021/12/Longitudinal_Associations_of_Sedentary_Behavior.10.pdf
