24 Ιανουαρίου 1920 έφυγε από την ζωή ο Αμεντέο Κλεμέντε Μοντιλιάνι ή όπως μας είναι γνωστός ο Μόντι (Modi).
Ιταλός γλύπτης και ζωγράφος. Πέθανε σε ηλικία 35 ετών. Φιλάσθενος στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, αλκοολικός, τοξικοεξαρτόμενος, ταλαντούχος, στιγματισμένος ως Εβραίος. που ζωγράφιζε άπορους και περιθωριακός προκαλώντας τη συντηρητική κοινωνία.
Η έμπνευση του ήταν οι «καταραμένοι». Αυτοί που δεν είναι αποδεκτοί. Ζωγράφιζε άπορους και περιθωριακούς προκαλώντας τη συντηρητική κοινωνία. Μάλιστα η έκθεση του με γυμνές γυναίκες που έβρισκε στον δρόμο ή σε καπηλειά έμεινε μόνο τρεις μέρες μιας και η αστυνομία το απαγόρευσε. Για τον ίδιο που βίωσε το ρατσισμό της κοινωνίας κάθε πράξη που μπορεί να αναδείξει τον κάθε άνθρωπο είναι σκοπός ζωής. Κάθε άνθρωπος με χρόνιο νόσημα, κάθε άνθρωπος που οι πληγές του τον καθιστούν διαφορετικό βρήκε την φωνή του μέσα από κάθε Μόντι, Φρίντα, Χαλεπά. Υπήρξαν η σεντόρεια φωνή που τους έκανε όλους να στρέψουν το βλέμμα και να ενεργήσουν προς τα δέοντα. Το αποτύπωμα τους μέσω της τέχνης και της ποίησης ήταν αρκετά για να μην θεωρηθούν περιθωριοποιημένοι και αόρατοι κανένας τους.
Στο ποίημα του Νίκου Καββαδία με τίτλο Θεσσαλονίκη, το οποίο έχει μελοποιηθεί από τον Θάνο Μικρούτσικο, υπάρχει η εξής αναφορά στον Μοντιλιάνι:
«Ξέχασες κείνο το σκοπό που λέγαν οι Χιλιάνοι
άγιε Νικόλα φύλαγε κι αγιά θαλασσινή
τυφλό κορίτσι σ’ οδηγάει παιδί του Μοντιλιάνι
που τ’ αγαπούσε ο δόκιμος κι οι δυο Μαρμαρινοί».
Κανένας αόρατος
Η Ομάδα του kapa3